Vandaag is de eerste dag na onze herfstvakantie, we gaan allemaal weer aan de slag.
Onze gezinssamenstelling werd eens mooi getypeerd als het AC Circus: met twee eigen bedrijven, een baan, 2 kleine kinderen, 3 katten, een hond en een boel vissen is het soms best druk in huis en ons leven. Vast herkenbaar voor velen!
Ik voel(de) me regelmatig best overweldigd door de snelheid waarmee ons dagelijkse leven voorbij kan razen. Vooral na een week vrij zonder verplichtingen en waarin we ons ritme helemaal zelf bepalen, bekruipt me op maandagochtend de gedachte/het gevoel: daar begint het circus weer!
Vandaag ben ik mijn dag begonnen met de quote van Victor Frankl: hij beschrijft zo raak de verantwoordelijkheid die ik draag over mijn eigen leven! Niet alleen heb ik wel degelijk een keuze in bepaalde onderdelen van ons dagelijkse ritme, daarnaast heb ik zeker invloed op hoe ik omga met vaststaande/erbij horende onderdelen.
Ik kan me slachtoffer voelen van de snelheid van het leven of ik kan er wat aan en mee doen!
Dat betekent bijvoorbeeld dat ik dus wat eerder wakker word/opsta (lees tussen 05.00 en uiterlijk 05.30) zodat er simpelweg meer tijd is voor ik de deur uit moet en ik iedereen in de kleren krijg en met gevulde tasjes de deur uit kan laten gaan zonder buiten adem te raken. En het betekent daarnaast ook dat ik bewust een aantal keren diep ademhaal op het moment dat mijn dochter net op het moment dat we de deur uitgaan toch nog moet plassen of de A2 onderweg gevuld lijkt met alleen maar verkeerseikels.
Waar ligt jouw ruimte (en kracht!) om je reactie te kiezen in plaats van in automatisch patronen te vervallen? En wat kun jij doen om je geen slachtoffer of gevangene van je eigen (dagelijkse) leven te voelen?
