Daar staat ze dan… bij haar grote broer en zus.
2,5 jaar is ze ondertussen. 2,5 jaar heb ik het niet gekund. Niet gekund om de tekening van haar, van haar geboortekaartje voor altijd te verenigen met die van haar zus en broer op mijn arm.
Door het verlies van Milo wist ik dat het zo maar patsboem gruwelijk verkeerd kan gaan in het leven. Dat je geen controle hebt en dat je dat wat je het meest dierbaar is niet altijd kunt beschermen, hoe graag je dat ook wilt. Hoe dankbaar en blij ik ook was met de zwangerschap van Filipa, er nestelde zich een diepe angst in mij. Als ik ooit weer onvoorwaardelijk van zo’n klein mensje zou gaan houden en het dan opnieuw zou kwijtraken….dan zou het ophouden, dan zou ik echt instorten.
We hebben de eerste tijd onze weg moeten vinden samen, mijn kleine vos en ik. De combinatie van haar moeilijke start & pittige karakter enerzijds en mijn angst & worsteling met verdriet anderzijds heeft het ons niet gemakkelijk gemaakt.
But here we are… ik heb leren dansen met mijn angst en mijn lieve kleine krullenbolletje eindelijk haar zo welverdiende plek in mijn hart kunnen geven. En zij…, zij is echt een foxy lady!
Norah is ons vogeltje, Milo onze starman en Filipa ons vosje. Eindelijk draag ik ze als 3 eenheid, als 3 musketiers, als een prachtige tekening vol trots op mijn arm.
