Soms grijpt een emotie me ineens naar de keel. Zomaar pats boem, alsof je plotsklaps omver gereden wordt.
Meestal grijpt het me dan letterlijk bij de keel, alsof ik bijna geen lucht meer kan halen en letterlijk geen woord mijn strot uit krijg.
Het gebeurt me niet heel vaak (ik leer nog steeds om niet weg te bewegen van mijn emoties), maar af en toe dan word ik door zo’n golf gepakt.
En zo een was er net…na het eten nog even genieten met een glas rode wijn en een heerlijk stukje chocola. Manlief zet nog een plaatje op… en dan klinkt er zachtjes krakend een prachtig fado nummer door de boxen. Ik had geen idee dat ‘ie van een soepele Chet Baker de overstap maakte, zomaar ineens naar Amalia.
En daar was de giga brok in mijn keel. Tranen van blijdschap, dankbaarheid en intens gemis. Dat mijn hart letterlijk pijn doet van saudade. Een diep verlangen naar daar, naar ons leven daar, naar mijn ik daar.
Manlief vraagt zacht bij het zien van mijn tranen: “had ik het niet op moeten zetten?”
En daar zit het ‘m!
Natuurlijk wel!!! Want hoewel het me enorm raakt en ook deels zeker even droevig stemt, zit aan de andere kant van dat intense gemis ook zoveel moois waar ik dankbaar voor ben. Het zijn allebei de kanten van dezelfde munt.
Hoje a minha canção é saudade ????
