Deze fotoserie reist al jaren met me mee, op elke nieuwe plek waar ik me vestigde kreeg ‘ie een prominente plek. Direct de eerste keer dat ik hem zag in het boek van World Press Photo raakte die me.
Vooral in deze tijd van het jaar (en dan in het voorjaar weer) zie ik veel posts die gaan over de symboliek van een seizoen: de herfst en loslaten. Pas sinds kort verdiep ik me meer in de verhaallijnen die ik hier zo specifiek in tegen kom.
Tot nu toe was juist deze serie van 4 een leidraad, of eigenlijk sterker nog een troost en een hoeksteen voor mij.
Het simpele besef dat er seizoenen zijn – dat de winter wordt gevolgd door de lente, door de zomer, door de herfst om weer winter te worden – heeft gemaakt dat alle ups en downs in mijn leven in de afgelopen jaren hun eigen plek en hun eigen waarde hebben gekregen.
Het heeft gemaakt dat ik me niet meer hoef af te vragen waarom donkere periodes er zijn/waren of waarom ze soms zó donker moe(s)ten zijn en het heeft gemaakt dat er in mooie periodes stralende zon kon en kan zijn waarbij we zorgeloos kunnen genieten van alles wat de (spreekwoordelijke) zomer brengt.
Deze foto serie staat voor mij voor de natuurlijke orde, voor balans. Het leven brengt ons alle seizoenen, het een volgt het ander en uiteindelijk is het een cyclus en ze hebben allemaal een reden en waarde om te bestaan.
