Wanneer alles ok is zoals het nu is… Of sterker nog: wanneer alles goed is zoals het nu is.
Het is goed zo… dat ik me langzaamaan weer meer gelukkig voel dan verdrietig; dat ik het soms ook allemaal gewoon niet weet; dat sommige dagen nog steeds donker zijn; dat ik soms nog steeds de tranen zomaar over mijn wangen voel stromen; dat ik kan lachen om de stomste dingen; dat stilte me soms nog steeds beangstigt; dat ik soms graag alleen ben.
Na het verlies van ons zoontje Milo, dacht ik dat mijn wereld op zou houden. Dat voelde ik echt zo. Het was een donker zwart gat waar ik in viel en nooit heb ik me zo alleen gevoeld als toen. Nooit heb ik me zo boos, verdrietig, gefrustreerd en machteloos gevoeld als toen, om het verlies van hem en meer nog om de reactie van de wereld om ons heen.
Met de tijd heb ik zijn verlies leren dragen, het vertrouwen in mezelf hervonden en stukje bij beetje heb ik geleerd mijn leven ‘met -zonder hem-’ weer als ok te gaan ervaren.
En nu, 3 jaar later, wordt het leven langzaam ook weer goed zoals het is. Met alle pijn, gemis en verdriet die er voor altijd gewoon bij horen. Sterker nog: ik kan me weer intens gelukkig voelen. Met tranen van blijdschap en kippenvel van dankbaarheid. Zoals vandaag, kijkend naar die intense kleuren in de herfstzon.
We worstelen allemaal in ons leven. Met wat we tegenkomen en met wat ons overkomt. Dingen van buitenaf, dingen vanuit ons eigen innerlijk. Herinneringen uit ons verleden, mijmeringen over de toekomst.
Wat het ook is…, het is. En het is ok
Soms betekent ruimte geven aan en erkennen van verdriet, onzekerheden, angsten dat we onszelf ruimte geven het stuur van ons leven weer in onze eigen handen te nemen.
